Osoby przebywające w stanie
lunatycznym nie czują strachu i związanego z nim paraliżu mięśni.
Dlatego somnambulicy (popularnie - lunatycy) są zdolni do różnorodnych
wyczynów, o których zupełnie nie pamiętają po przebudzeniu. Poruszają
się sztywno, automatycznie, z szeroko otwartymi oczami, odpowiadają
niewyraźnie, monosylabami. Następnego dnia czują się znużeni jak po źle
przespanej nocy. Pogrążone w głębokim śnie dziecko nagle siada na łóżku,
miętosi kołdrę i niewyraźnie mamrocze. Po mniej więcej 30 sekundach
kładzie się i zasypia. Niewielu rodziców takie zachowanie kojarzy z
lunatyzmem, zwanym niepełnym, który występuje u około 20% - 50% dzieci,
zwłaszcza w wieku szkolnym. Objawami towarzyszącymi są nocne zmory i
moczenie. Z upływem lat znikają bez śladu. U dorosłych mamy do czynienia
z tzw. pełnym lunatyzmem: chory opuszcza łóżko i wędruje przez 30 minut
lub dłużej. Ta przypadłość dotyczy 1-3 proc. osób. Objawom towarzysza
nocne lęki oraz mówienie przez sen.
